|
علمی-اجتماعی
|
||||||||||||||||
|
جمعه 31 ارديبهشت 1395برچسب:, :: 20:39 :: نويسنده : شمیلا سیامکی
ریشة علاقه مندی سلیگمن به خوش بینی، از تحقیقاتش در زمینة درماندگی آموخته شده بودند که نشان می دادند حیوانات چطور پس از وقوع اتفاقات منفی غیرقابل کنترل، یاد می گیرند درمانده شوند مثلا اگر شوک به حیوان داده شود در یک فضایی و حیوان این امکان را داشته باشد که به منطقه ای پناه ببرد که شوک وجود ندارد خیی سریع این کار را می آموزد و بعد از هر شوکی فورا به منطقه ی امن پناه می برد اما زمانی که تمام منطقه شوک دهنده باشد و جایی برای نجات و رهایی از درد نیست تنها کاری که حیوان می کند یک گوشه کز می کند زیرا تابع سرنوشتش !!! می شود (یعنی منفعل شوند و پاسخی ندهند). از نظر سلیگمن، بدبینی شباهت زیادی به درماندگی آموخته شده و محل کنترل بیرونی دارد. خوش بینی هم به خود اثرگذاری و محل کنترل درونی شباهت دارد .مثل همان قورباغه ای که اگر در آب جوش انداخته شود فورا بیرون می پرد و خودش را نجات می دهد ولی وقتی کم کم آب را دمای آب را به نقطه ی جوش می رسانند همان طور بدون نجات خودش در اب جوش می پزد.همه ی ما وقتی مرتب شوک و بلا بر سرمان می آید ناامید می شویم و دیگر هیچ کاری نمی کنیم.
نظرات شما عزیزان:
درباره وبلاگ موضوعات آخرین مطالب آرشيو وبلاگ پیوندهای روزانه پيوندها
 نويسندگان
|
||||||||||||||||
|
||||||||||||||||
تبادل
لینک هوشمند
<-PollName->
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت: